ben sokağa çıkıyorum.

veda falan denebilir. karar vermek diyenler de olabilir. kabul etmek dendiğini de duydum. bi ismi olsun istemiyorum. cebime koymuştum, delik varmış, kaymış gitmiş, var sandım, yokmuş. o kadar da sade işte. ya da taşıdığım poşetin dibi delikmiş, sapı da elimde kalmasın madem dedim. atıverdim. hem akşam olduğunda hadi herkes kendi doğal ortamına. eşikten bakmaktan sıkıldım. bugün bankada çok bekledim, yolda sinirlendim,eve geldim, bide aynı kapıda tekrar beklemek istemedim. güme gitme durumu değildir. zaten içerleri değil, dışarları sevdim.artık kendi sokağıma çıkıyorum. tozu, toprağı, kendi kapının önünü sana bırakıyorum.şu dakka seninkinden farklı ama derin bi nefes alıyorum.