expr:class='"loading" + data:blog.mobileClass'>

21 Aralık 2013 Cumartesi

Orman demişti. Öldü.
Tuhaflıklar var zamanda. En sıradan bir anda en büyük yarasından ne diye bahseder insan mesela. Başına gelen başından geçmeden duyurmak ister.

Bana oldu. Beni buldu. Başımı okşa demesi.

Tedirginlikler yetenek değil ya artık, olacakları önceden deyiveren insan sesi olmadıkları anlaşılalı beri. Meğer fazla hissetmelerdenmiş bilindi ya kıymetli görünmediler daha.

Kıpırtı. Serçe ayağı gibi göğsümün üzerinde. Ekmeğini yemeye gelmiş sıcak karınlı soğuk ayaklı. Kırıntı.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder