Dün gece rüyamda kendimi gördüm. Birine içimi açıyordum. Kaburgalarımı kavramış, kolayca göğüs kafesimi aralıyordum. Etim ayrıldıkça, hiç acımıyordu, meraktan belki. Merak, acıdan üstündür. Beyninizi yeterince meşgul ederseniz, acı geçirmez, duygu iletmez. Bir aynaya açmalıydım belki. Gördüğüne karşılık anlamsız gözlerin sinirime dokunuyordu. Etin etten ayrılırken çıkardığı ses irkiltmişti seni belki, sebebi nedir bilmiyorum, gözünün ıslak yüzeyinde yansıması gereken içimi göremedim. Kımıldarsam herşey dökülecekti, aynaya gidemedim, içimi de örtemedim. En iyi burdan görürüm sanıp açtığım orta yerimden eser yoktu yüzünde, tek merak ettiğim şeyin rengine bakabilmek için senin kapasitene muhtaçtım ve ellerimi göğsümden alıp yakana yapışabilseydim, biraz daha dipsiz olman için sana yalvaracaktım. Ama tükürüğünde çiçek var senin.